Hvert snúa mellurnar í Mexíkó sér þegar þær verða of gamlar ásýndum fyrir götuna er áleitin spurning, erfið viðureignar og sorgleg í eðli sínu.
Þó er sannleikurinn ekki jafn grimmilegur og ætla mætti, því mitt í öngþveiti undirheima Mexíkóborgar er að finna afar sérstætt heimili fyrir eftirlaunaþega; litríkt athvarf fyrir þær dætur götunnar sem eru orðnar alltof gamlar fyrir fagið.
Elliathvarfið var sett á laggirnar árið 2006 og er afrakstur baráttu fyrrum götustúlku, Carmen Munoz, sem barðist ötullega um árabil fyrir auknum réttindum vændiskvenna áður en ríkið loks varð við beiðni hennar og úthlutaði húsnæðinu svo vændiskonur mættu njóta skjóls þegar þær þóttu orðnar of ósjálegar og úrvinda fyrir götuna.
Og það er ekki allt, því framtakið vakti slíka athygli að franski ljósmyndarinn Bénédikte Desrus eyddi heilum sex árum við afar nærgöngular myndatökur og ítarlega viðtalsgerð við þær vændiskonur sem heimilið hýsir og gefur nú út í bók sem ber heitið “Las Amorosas Más Bravas” eða “Hugrökkustu ástkonurnar.”
Alls hafa 250 fyrrum vændiskonur leitað skjóls í athvarfinu, en vændiskonurnar sem heimilið hýsir á hverjum tíma eru 26 talsins og eru allt frá 56 ára gamlar, en elsti vistmaðurinn á uppgjafarheimili mexíkósku vændiskvennana er 80 ára gömul og er með Downs Syndrome.
Og sögurnar sem konurnar hafa að segja; reynslan sem þær hafa lagt að baki og viðhorf þeirra til lífsins eru jafn litrík og ætla mætti í byrjun. Þarna úir og grúir af gömlum sorgum og sigrum, ævintýrum og uppreisnum – áföllum og einstökum lífsvilja. Þarna má finna allt frá gömlum götustúlkum sem þræddu rauðu hverfin og til hástéttarhóra sem lifðu lystisemdarlífi en framfleyttu sér á laun gegnum vændi.
Jafnvel á norrænan mælikvarða hlýtur framtakið að þykja afar merkilegt og raunar á heimsvísu, því afar óvenjulegt er að finna slík heimili þó víða sé leitað og það fyrir vændiskonur á eftirlaunum.
Sem fram kemur að ofan hýsir heimilið einar 26 fyrrum vændiskonur og getur heimilislífið oft einkennst af átökum og innri baráttu milli kvennana, en allar eru þær harðar í horn að taka og yfirráðaglaðar, sökum fyrri reynslu sinnar og upplifana.
Bénédikte sagðist þannig hafa eytt mörgum mánuðum í návist kvennana, áður en nokkur þeirra tók þá langdregnu ákvörðun að treysta ljósmyndaranum. Líf þeirra hefur ekki verið auðvelt og í raun einkennst af stanslausri samkeppni hvor við aðra, en slagurinn um kúnnann getur verið afar harður og þær eru vanar því að þurfa að berjast fyrir hverjum brauðbita. Jafnvel núna, á eftirlaunum, eru vændiskonurnar engin viðkvæm blóm.
Sjálfa ljósmyndaseríuna um hörðustu ástkonur heims má nálgast HÉR en hrósið fær ljósmyndarinn ekki síður fyrr það eitt að voga sér inn í harðan heim vændiskvenna á launum og uppskera ævintýralega útgáfu að launum.
Athygli skal vakin á því að ekki er enn hægt að panta bókina gegnum Amazon og skyldar síður, en áhugasömum er bent á að hafa beint samband við útgefanda gegnum netfangið proyecto.xochiquetzal@gmail.com
Klara Egilson er íslenskur blaðamaður búsettur í Osló. Hún hefur gengt ritstörfum frá unga aldri og gaf út sína fyrstu smásögu sex ára að aldri: “Kartaflan sem fann alltaf vitlausa lykt” en hefur skrifað allar götur síðan og er ekki ókunn íslenskum fjölmiðlum. Hún er elsk á orð, fagra muni og umfram allt; fjölbreytileika mannlífsins. Klara gegnir í dag stöðu aðstoðarritstjóra HÚN.IS og tekur á ýmsu í umfjöllunum sínum.
