Stundum velti ég því fyrir mér hvort það sé alltaf allt tipp topp heima hjá öðrum.
Ég meina við erum þrjú fullorðin í heimili og fjórir kettir og það er reglulega eins og það hafi farið skýstrókur um heimilið!
Jebb… stundum flæðir þvotturinn út um allt og vaskurinn er troðinn. Við eigum sko alveg þvottavél og uppþvottavél en stundum þá bara finnst okkur þessi verk ekki vera aðalmálið.
Ekki miskilja mig, meira svona við erum ekki nein sóðaprik, kanski smá á köflum draslarar myndi ég segja. Æ þið vitið peysa hér og sokkar þar og svoleiðis…
Svo er bara allt út um allt, ég hef stundum velt því fyrir mér hvort þetta sé bara hjá okkur. Mér finnst alltaf svo fínt hjá öllum hinum þegar ég kem í kaffi eða eitthvað.
Ég játa það reyndar skammlaust að ég er hætt að stressa mig á smá drasli og nenni alls ekki að taka geðveikan gestasprett áður en einhver kemur. Nei sú tíð er löngu liðin.
Æi hérna í gamla daga þá var ég með tuskuna á lofti og tók geggjaða gestaspretti allt alveg tipp topp þegar einhver kom og var frekar geðill og leiðinleg þó ég segi sjálf frá.
En nei ekki í dag í dag nenni ég ekki þessu bulli lífið er alltof dýrmætt til að eyða því í endalaus heimilisþrif, ég meina á meðan það er ekki skítur þá er smá drasl bara heimilislegt og hamingjan meiri á heimilinu af því húsfrúin er slakari og skemmtilegri.
Eða hvað er ég kanski bara orðin löt með hækkandi alldri eða komin með mótþróþrjóskuröskun?
Þið vitið ég er hætt svo mörgum sem var skylda að gera að ég hélt eins og að baka og þrífa í drep, ganga í þessari ömurlega óþægilegu flík brjóstarhaldara og láta álit annara trufla mig.
Nei þetta er ekki mótþróaþrjóskuröskun að mínu mati þetta er frelsi.
Kristín fæddist á nunnuspítala og var skírð á flugvelli í henni Ameríku.
Hún er gift og á þrjú börn og eitt barnabarn. Hún hefur að mestum hlut unnið við að efla fólk og hefur menntað sig á því sviði. Ásamt því að skrifa á hun.is vinnur hún sjálfstætt sem meðferðaraðili.
Elskar að lesa, skrifa og mála en útivist og andleg málefni heilla hana.
Hún skrifar út frá eigin reynslu, faglegu nótunum og kaldhæðnislega um upplifun sína af breytingarskeiði miðaldra kvenna. Með hækkandi aldri hefur hún lært að létta sér lífið sem húsmóðir og gera mat á einfaldan hátt en alveg afbragðsgóðan svo frá henni má sjá uppskriftir að ýmsu góðgæti.
Hennar mottó er jákvæðni út í kosmósið því hún hefur lært af lífinu að jákvæðni kemur manni ansi langt!
