Laugardagskvöld og rútínan er komin í gang: sturta, gallinn, greiðslan og meikupið (ef að þú ert kona): Hittingur með vinunum, skálað, matur, gleði og gaman. Síðan kemur rúsínan í pylsuendanum: að finna stað að rölta á, setjast niður og halda gleðinni áfram. Oftast ganga laugardagskvöld á djamminu svona fyrir sig framan af kvöldi, nema í tilviki Guðrúnar Hreiðarsdóttur í gærkvöldi sem fékk ekki að fara með vinkonum sínum inn á Loftið (hljómar kunnuglega?). Dresskode hefur lengi viðgengist á skemmtistöðum borgarinnar og er það eðlilegt að einstaklingum með úfið hár í jogginggalla sé ekki hleypt inn þegar aðrir gestir hafa eytt drjúgum tíma í að gera sig til. En að vera pikkuð út úr vinahópi og vera sú eina sem ekki er hleypt inn er fáránlegt í meira lagi.
Hun.is heyrði í Guðrúnu og fékk að heyra hvernig þetta fór fram: Ein vinkona hennar var að útskrifast úr HR í gær þannig að vinkonuhópurinn, konur sem þekkst hafa í yfir 20 ár ákváðu að fara út og halda upp á það. Engin þeirra mikil djammari eða vön að fara út að skemmta sér allar helgar. Þær ákváðu að láta illar sögur um Loftið ekki á sig fá, ekki að hlusta á „hear say“, heldur taka staðinn út sjálfar. Það var röð og þær fegnar að vera vel klæddar, í ullarkápum, pels, vending og Guðrún í Cintamaniúlpu. Þegar kom að þeim í röðinni horfir dyravörðurinn á Guðrúnu: Fyrirgefðu það er dresskode. Guðrún: Hvernig dresscode? Svarið svona eins og vinkonur þínar! Vinkonurnar voru í opnum hælaskóm, ein í palíettubuxum, önnur í svörtum buxum, ein í svartri síðri úlpu sem huldi það sem að hún var í innanundir og svo frv. Allar vel klæddar, bæði tískulega og veðurfarslega séð.
Guðrún var í ein lita kjól frá þekktum hönnuði í 101 Reykjavík, sem kostaði meira en allt dress sumra vinkvenna hennar, svörtum flatbotna skóm sem voru keyptir dýrum dómum í vinsælli fataverslun fyrir nokkrum árum og Cintamaniúlpu utanyfir. Til að kóróna niðurlæginguna og höfnunina sem Guðrún varð fyrir stóð dyravörðurinn líka ofar í tröppunum en hún til að geta talað niður til hennar í bókstaflegri merkingu. Annan dyravörð með gestalistann það kvöldið í hönd bar að sem sagði þeim fyrri að það væri ekkert að fatnaði þeirra, „af hverju hleypirðu þeim ekki inn?“, en sá fyrri stóð fast á sínu. Vinkonurnar ákváðu því að yfirgefa svæðið og héldu yfir á Hressó þar sem að þær voru allar meira en velkomnar inn og skemmtu sér konunglega fram að lokun.
Í facebookstatus hjá einni vinkvennanna leggur hún til að Loftið ráði sér stílista til að starfa í dyrunum, falleg og dýr íslensk hönnun er allavega ekki gjaldgeng þar inni.
Sem miðborgarbarn og ötull djammari á skemmtistöðum borgarinnar til margra ára er ljóst að sumir staðir eru hreinlega of snobbaðir til þess að venjulegar, hressar konur með stíl og sjálfsvirðingu vilji fara inn á þá. Greinarhöfundur íhugaði að ná á eiganda Loftsins til að fá upplýsingar um hvernig dresscode staðarins er, þar sem að þær reglur hanga ekki uppi á skilti fyrir utan. En þar sem að hún sat heima í kósíbuxunum á sunnudagskvöldi þá ákvað hún að sleppa því enda hefði símtalinu sennilega ekki verið svarað.
Ragna er miðborgarbarn sem elti ástina til útgerðarparadísarinnar Grindavík. Þó að ástin hafi yfirgefið hana hefur hún enn óbilandi trú og áhuga á fólki, ástinni og lífinu og tilverunni.
